«ΟΤΑΝ ΔΕ ΕΛΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝ ΤΗ ΔΟΞΗ ΑΥΤΟΥ…»

Έπαρση, Φαρισαϊκή,  και ζωή «εις χώραν μακράν», εγωκεντρισμός και καταπάτηση της «πατρικής αγάπης», είναι οι παράγοντες που  μας οδηγούν,  με μαθηματική ακρίβεια στην αποδεδειγμένη, καταστροφική πορεία της εξορίας και σε τούτο τον κόσμο μα και στην αιωνιότητα. 

          Αυτό το μήνυμα σαλπίζει η Εκκλησία μας, κάθε χρόνο καθώς πλησιάζει η Μ. Τεσσαρακοστή, από τις πρώτες – πρώτες μέρες του Τριωδίου.

          Ο Φαρισαίος, αποκομμένος απ’ όλους,  διακηρύττει σαρκαστικά ότι «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Δεν τους χρειάζομαι λοιπόν τους άλλους. Δεν έχω εγώ καμιά δουλειά μ’ αυτούς.

          Ο Άσωτος, ζει κι αυτός αρχικά, σ’ ένα κόσμο αλλοτριωμένο. Στον απατηλό κόσμο της ψεύτικης της ζημιογόνου ελευθερίας, όπου κυριαρχεί η σωματική απόλαυση, η ικανοποίηση και μόνο των αισθήσεων και η αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο. Στην ουσία ζει  κι αυτός μόνος. Απομακρυσμένος  από “την πατρική οικία”, αποκομμένος από την αγάπη και την ασφάλεια που περιβαλλόταν εκεί μέσα, αποχαυνωμένος από τα ψεύτικα «ζήτω», τα προσποιητά χαμόγελα και τα πληρωμένα χειροκροτήματα, βρίσκεται σε κατάσταση εξορίας.

          Αποξένωση λοιπόν από την μόνη πηγή  ζωής, το Θεό, με Φαρισαϊκό εγωκεντρισμό και δραστηριότητες που περιορίζονται μόνο μέσα στα όρια της βιολογικής εμβέλειας, είναι η κύρια αιτία της υλιστικής αντίληψης για τη ζωή και της θεώρησης των πάντων με κέντρο τον εαυτό μας.

Μια ζωή όμως τέτοια, μια αποδημία «εις χώραν εξορίας», μια ζωή που απευθύνεται μόνο στον εαυτό μας,    είναι αδύνατον να μας επαναφέρει στην «πατρική αγκαλιά». Αν δεν αναγνωρίσουμε την κατάσταση στην οποία είμαστε , αν δεν κραυγάσουμε ειλικρινά το του Τελώνου, «Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» και το του Ασώτου, «Ω πόσων αγαθών υστέρημαι ο ταλαίπωρος εγώ… !»,  αν δεν πάρουμε την γενναία απόφαση της εξόδου απ’ την ατομικιστική μακαριότητά μας, δυστυχώς θα συνεχίσουμε να παραμένουμε ξένοι, σε ξένη χώρα, απόμακροι, δυστυχισμένοι, λιμοκτονούντες για ζεστασιά και αγάπη, στερημένοι της Θείας παρουσίας.

          Τούτο ακριβώς μας δείχνει η σημερινή, η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακή “των Απόκρεω”. Έρχεται για να μας ταρακουνήσει και να μας δείξει πως τελικά δεν είμαστε εντάξει με το Θεό, δεν είμαστε ακόμα αληθινοί ακόλουθοί του! 

          «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού…».

Η σημερινή περικοπή δεν είναι παραβολή. Είναι μια εικόνα προφητική, είναι μια  αποκάλυψη  για τη στιγμή της τελικής κρίσης.

Μήπως είναι θλιβερά όλα αυτά που σήμερα ακούμε; Μήπως χαλάν τα λόγια τούτα τη μακαριότητα μας και μας βγάζουν από τη βόλεψη μας:; «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσει εις τον αιώνα» μας διδάσκει η Σοφία Σειράχ.

Και ο αββάς Ησαίας λέει: "Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος, και είναι αυτά που συντηρούν όλες τις αρετές: το πένθος και τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η μνήμη του θανάτου του. Γιατί όποιος καθημερινά συλλογίζεται το θάνατο και λέει στον εαυτό του, μια μέρα ακόμη μου μένει στον κόσμο αυτό, αυτός ποτέ δεν θα αμαρτήσει ενώπιον του Θεού. Όποιος αντίθετα ελπίζει πως θα ζήσει πολλά χρόνια, αυτός θα πέσει σε πολλές αμαρτίες". (Μικρός Ευεργετινός σ.36)

     Όταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού  συναχθήσονταιται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη…»

     Τότε οι νεκροί θα αναστηθούν. Και όσοι τυχόν ζούμε κείνη τη μέρα, "αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν  Κυρίω εσόμεθα".  (Α΄ προς Θεσσαλονικείς, δ΄14)

            «…και αφοριεί αυτούς...»

Ακολουθεί η διαλογή, το ξεχώρισμα. Όπως ο τσομπάνης ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.

     Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτισατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθατε πρός με...»

      Αλήθεια πόσο απλά είναι ευτυχώς τα πράγματα για τη σωτηρία μας! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς  πλούσιος, δεν χρειάζεται να έχει πτυχία, δεν χρειάζεται να έχει κοινωνική θέση! Το μόνο που χρειάζεται να έχει, είναι η αγάπη. 

Να οι πράξεις που καθιστούν τους δίκαιους άξιους να σταθούν στα δεξιά του Κυρίου. Έδωσαν. Έδωσαν τροφή, έδωσαν νερό, έδωσαν τόπο μέσα στο σπίτι τους, έδωσαν ρούχα, έδωσαν ανακούφιση, έδωσαν απ’ το χρόνο τους. Έδωσαν αγάπη.

Κύριε πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν;...

      Δεν υποκρίνονται εδώ οι δίκαιοι όταν τον ρωτούνε. Απλώς όταν εκδήλωναν την αγάπη τους το έκαναν τόσο πηγαία, επειδή το αισθανόταν και όχι επειδή τους το επέβαλε κανείς ή επειδή περίμεναν κάποιο κέρδος. Έτσι δεν θυμούνται καν το καλό που έκαναν γιατί απλά το θεωρούσαν καθήκον. Και σε τελική ανάλυση, ο Θεός δεν θα ενδιαφερθεί για ότι προσφέραμε εκεί όπου υπήρχε προοπτική ανταπόδοσης μα εκεί όπου η προσφορά, ήτανε αληθινό δώρο. Έτσι είναι η αγάπη.

 Αμήν λέγω υμίν, εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.

Πόσο παρηγορητικά λόγια αδελφοί μου! "Εμοί εποιήσατε!" Όλοι οι πονεμένοι, οι άρρωστοι, οι κατατρεγμένοι, είναι ο ίδιος ο Χριστός!

      Το έχουμε καταλάβει άραγε αυτό; Αν είναι κάποιος που θα μας απλώσει το χέρι, θα τον δούμε…  « Αν ο Χριστός χτυπήσει  την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίστε;» Ρωτάει ο Ρ.Φολερώ.

    Πορεύεσθε απ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...

       Ποιοι εδώ είναι οι "κατηραμένοι"; Ο Θεός είναι Αγάπη και δεν καταριέται κανέναν... Είναι εκείνοι που έδιωξαν από μόνοι τους την ευλογία του Θεού και δεν αποδέχτηκαν τη θεία χάρη. Οι σκληρές, οι πέτρινες καρδιές. Αυτοί που δεν τους έγνοιαξε για τίποτα και για κανέναν. Αυτοί που έλεγαν δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους· δεν τους έχω ανάγκη· δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν! Σκληρά τα λόγια αυτά αδελφοί μου και μακάρι να μην τα ακούσει κανείς μας εκείνη τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως. Όμως αληθινά!

       Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

       Ξεκάθαρο: Οι άδικοι θα κολαστούν αιώνια οι δε δίκαιοι θα βρίσκονται αιώνια μαζί Του. 

Αδελφοί μου, αν δεν μας συγκινεί η άπειρη αγάπη του Θεού, που μας περιμένει πάντοτε με ανοιχτή αγκαλιά όπως τον Τελώνη, όπως τον Άσωτο, ας έχουμε στο νου μας πάντα την ώρα της Κρίσεως! «Έχε τη σκέψη σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι...» μας συμβουλεύει ο γέρων Σιλουανός ο Αθωνίτης. Δεν είναι αδυναμία να σκεφτόμαστε τη μέρα εκείνη, αλλά δύναμη. Το Τριώδιο είναι ο κατάλληλος καιρός, να αφεθούμε ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού.